Zakopane 2022, Kasprowy Wierch

Cześć!
Zapraszam Was dzisiaj na drugą i przed ostatnią część wakacyjnego wyjazdu w góry. Jak wiecie drugiego dnia byłyśmy na Morskim Oku i w Dolinie Pięciu Stawów. Buty nam oczywiście przemokły i byłyśmy zmęczone. Jednak na drugi dzień uznałyśmy, że gdzieś i tak pójdziemy. Po prostu będziemy szły wolnym tempem. I padło na Kasprowy Wierch. Oczywiście przed sprawdziłyśmy tylko pobieżnie jak trudna jest trasa. Internet podpowiedział nam również z której strony wejść a z której zejść.

Trasa na początku była dość lekka. Zwykła dróżka żwirowa prowadząca w głąb lasu. Po jakiś 2 km doszliśmy do niekończącej się dróżce ala schodów z drewna. To również było męczące ponieważ oczywiście tego typu schody nie mają odpowiedniej wysokości aby dobrze się wchodziło. Na samej górze tych schodów pewien dobry turysta zagadał nas takim oto tekstem: "Jeśli myślicie, że najgorsze za wami, to się mylicie". Nie polecam tak nikomu mówić. Momentalnie odebrało nam to siły. 

Kilka mentrów dalej ścieżka zamieniła się w kamienistą, tak jak jest to widoczne na zdjęciu niżej. Oczywiście cały czas szliśmy krętymi łuczkami łudząc się, że za zakrętem jest już koniec. Po pewnym czasie widoki zaczęły się robić jeszcze bardziej spektakularne. Tak samo mój lęk wysokości. Było chyba jedno dość średnie jak dla mnie miejsce. Musiałam skupiać wzrok na stopach i ziemi. 

Wchodzenie pod taki skos jest oczywiście bardzo męczące. Co chwila robi się przerwy. A już na sam koniec do góry podchodziłyśmy dosłownie 8 stopni i znów moment na złapanie oddechu. Tutaj już napotkałyśmy wprawionego człowieka w górskie wycieczki, który powiedział nam żeby iść absolutnie swoim tempem i jak potrzeba to po prostu stanąć i łapać oddech.
Na szczycie (zdjęcia poniżej) znajduje się centrum meteorologiczne a także schronisko gdzie można coś zjeść. Na Kasprowy Wierch wchodziliśmy od strony Myślenickich Turni, a schodziliśmy szlakiem przez dolinę Gąsiennicową.

Zejście poprzez dolinę Gąsiennicową było już lżejsze. Dopiero po 2/3 trasy gdy było rozwidlenie i obie trasy prowadziły do Kuźnic miałyśmy zagwozdkę, którą trasę wybrać. Wybrałyśmy tą, która na oko wydawała się łagodniejsza. Niestety tam pojawił się dość śliskie kamienie. A my w butach sportowych, nie stricte do wspinaczki, miałyśmy czasem mały poślizg. Tutaj też moje kolana miały już totalnie dość i co jakiś czas robiłam sobie przerwę ponieważ zaczynały mi się trząść nogi. Dostały one niemałego szoku ;)

Widoki był oczywiście niezapomniane! I na pewno warto tą trasę przejść pieszo. Myślę, że kolejne wejście będzie dla mnie już łatwiejsze. I na pewno inaczej zaplanujemy taki wypad. Dłuższy wyjazd i więcej odpoczynku na regenerację pomiędzy zdobywaniem szczytów ;)

W nagrodę po takim zmęczeniu wybrałyśmy się na niesamowicie pyszne pierogi do baru mlecznego! Nadal czasami sobie je wspominam. Wzięłyśmy z truskawkami, ruskie i z mięsem. Wszystkie dobre. W ten dzień miałam również włączony zegarek z treningiem i jeśli wierzyć jego obliczeniom to poprzez taki wypad spaliła 1600 kcal.

Do zobaczenia!
Angelika